Kees en Jacqueline

Dit was ons derde bezoek aan India. Na ons laatste bezoek aan India in 2019 was het onze bedoeling om ieder jaar een bezoek te brengen, maar niet alleen Europa had te maken met de uitbraak van corona, ook in India waren vele besmettingen. Met het negatieve reisadvies van kracht, was een reis dit jaar pas weer mogelijk. Zodra alle beperkingen waren opgegeven hebben wij vier weken vakantie aangevraagd en onze tickets geboekt. Op 8 november 2022 vertrokken we vanaf Schiphol. Na een tussenlanding op Charles de Gaulle vlogen we naar Chennai, waar we negen en een half uur later veilig mochten landen.

Hier werden wij opgewacht door Prempaul, die ons en onze koffers vol met lekkernijen uit Nederland naar ons hotel heeft gebracht. Na een goede nachtrust stapten we om 10:00 uur op de trein richting Bapatla. Tijdens deze zes uur durende treinreis hebben wij kunnen genieten van alle dingen die we onderweg hebben gezien. Deze reis geeft direct een indruk van hoe de mensen in India leven en werken. Dit is voor ons altijd weer bijzonder en het voelt als thuis komen.

Op het station werden wij opgewacht door Alice, de kinderen en de vader en broer van Prempaul. Onze koffers werden via de kortste weg (het spoor oversteken) naar de autoriskja gebracht. Na een korte rit door het drukke verkeer van Bapatla kwamen we bij het huis van Prempaul en Alice. Hier werden wij op Indiase wijze ontvangen met een mooie bloemenkrans.

Nadat we eerst heerlijke Indiase koffie hebben gedronken zijn we met de kinderen alle koffers gaan uitpakken. Een echt feestje. Alle Nederlandse lekkernijen en cadeautjes die we van diverse mensen uit Nederland hadden meegekregen werden dankbaar ontvangen. Na het opruimen hebben we een lekkere maaltijd genuttigd en daarna zijn we naar bed gegaan om uit te rusten van de reis.

In deze vakantieperiode van 4 weken hebben wij meegedraaid in het dagelijkse leven van Prempaul, Alice en de kinderen. Dit betekent ‘s morgens op tijd uit bed, Nederlandse les, de kinderen klaar maken voor school en samen eten om daarna mee te gaan om ze naar school te brengen. Daar was de juffrouw al op de hoogte van ons bezoek. Wat een verschil met Nederland. In India gaan de kinderen al op driejarige leeftijd naar school en daar eten ze ook. Om 15:45 uur zijn ze klaar met het volgen van de lessen, om daarna thuis nog het nodige huiswerk te moeten doen.

Ook als werkgroeplid heb ik diverse taken kunnen doen. Denk hierbij aan het helpen opstellen van de begroting en het controleren van het kasboek, dat er netjes verzorgd uitzag. Ook het bezoeken van alle sloppenwijken, zondagsscholen, kerk en de Bijbelclub is een taak die wij met veel liefde hebben gedaan. Het ontmoeten van al deze mensen en kinderen in verschillende omstandigheden maakt ons iedere keer weer emotioneel. Tegelijk zijn we ook blij en dankbaar om te zien hoe Prempaul met deze mensen een band heeft opgebouwd en elke week het Woord van God mag brengen en samen met hen mag bidden. Hierin mogen we de leiding van de Heere zien. We hebben gezien hoe in iedere sloppenwijk het aantal mensen wat de bijeenkomsten bijwoont, is gegroeid. Ook in de kerk mogen wij groei zien in vergelijking met drie jaar terug.

Tijdens ons verblijf hebben wij meegeholpen om het kerstprogramma te organiseren en hebben we kerstgeschenken uitgereikt, mogelijk gemaakt door de giften die wij van u mochten ontvangen. Wat zie je dan blije en dankbare gezichten, maar ook mensen die emotioneel worden na het ontvangen van de spullen en het fruit. De mensen in deze plaatsen hebben bijna niets en dan zijn deze giften van grote waarde.

 

Tijdens de  bijbelclub en zondagsscholen werd er eerst gezongen en gebeden. Daarna werd er gevraagd waar het Bijbelverhaal de vorige keer over ging.  Met behulp van de kinderbijbel van Van Dam, vertaald in het Telugu, volgde daarna een nieuw Bijbelverhaal. De aanwezigheid van de kinderen wordt bijgehouden en als iemand vijf keer is geweest mochten zij wat uitzoeken. Denk hierbij aan een stukje zeep of een tubetje tandpasta. Vaak volgde er nog een spelletje, waar we gezellig aan mee hebben gedaan. Als afsluiting kreeg elk kind een lekkernij. Omdat we Hollands lekkers hadden meegenomen, was het de laatste keer een muis van chocolade en marsepein. Dat werd met veel vreugde ontvangen. Wat een blije gezichten zie je dan iedere keer weer. Opnieuw zagen we dat ze met kleine dingen zo blij zijn. Het geeft ook direct aan in welke armoede deze mensen leven. Dit motiveert mij als werkgroeplid nog meer om me zoveel mogelijk in te zetten in Nederland voor het verzamelen van voldoende middelen om het werk in India te kunnen blijven doen.

Ik wil u dan ook bedanken, evenals de kerken, sponsors en het bedrijfsleven, voor alle giften die we in het afgelopen jaar hebben mogen ontvangen. Ik hoop dat wij ook in de toekomst op uw steun mogen blijven rekenen.

Verder wil ik de familie Pulipati bedanken voor al het werk dat zij met de liefde van hun hart en met Gods hulp mogen doen onder de kansarme bevolking. Opnieuw hebben wij mogen ervaren welk belangrijk werk zij verrichten. Jacqueline en ik wensen hen samen met de kinderen, Gods zegen toe voor de toekomst en in het werk wat zij mogen verrichten. Dat Hij hen wil bewaren in alles.